പള്ളീന്ന് ഒരു എത്തിനോട്ടം

ഞായറാഴ്ച ഇവിടുത്തെ പള്ളീല്‍ പോയപ്പം ഓരോ സായിപ്പന്മാരടെയും മദാമ്മമാരുടെയും രീതികള്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് വയ്യാണ്ട് കിടക്കുന്ന അമ്മച്ചിയെ ആണ് ഓര്മ  വന്നത്.അമ്മച്ചി എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ എന്റെ അപ്പന്റെ അമ്മ) നല്ല ബര്‍ഗുണ്ടി വൈന്‍ കളറിലുള്ള മുടിയുള്ള ഒരു പെങ്കൊച് ചൂയിംഗ് ഗം ചവചോന്ടു ഓസ്തി വാങ്ങാന്‍ പോകുന്നു. കുര്‍ബാന സ്വീകരിക്കണമെങ്കില്‍ നാക്ക് വടിക്കാതെ പള്ളീല്‍ പോകാന്‍ സമ്മതിക്കാത്ത അമ്മച്ചി ഇത് കണ്ടാല്‍ അവള്‍ക്കു വേണ്ടി ഒരു അന്പത്തി മൂന്നു മണി ജപമേലും ചൊല്ലുമെന്നതു ഉറപ്പു.

പണ്ട്.. പണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍.. ഒത്തിരി പണ്ട്. ജീവിതത്തിലെ ആകെയുള്ള വിഷമം കണക്കിലെ മല്ട്ടിപ്ലികെഷന്‍ ടേബിള്‍ പഠിക്കാന്‍ എങ്ങനെ പഠിക്കും എന്നത് മാത്രമുള്ള സമയം.അമ്മച്ചിയും ഒരു ടസനില്‍ കുറയാതെ മക്കളും കൊച്ചു മക്കളും ഒക്കെയുള്ള കാലം. തറവാട്ട്‌ വീട്ടില്‍ വൈകുന്നേരമായാല്‍ അമ്മച്ചി പറയുന്നത് കേള്‍ക്കാം "പിള്ളേരെ  കുരിശു വരയ്ക്കാന്‍ വാ, കുരിശു വരയ്ക്കാന്‍ വായോ " എന്ന്. ഇത് കേള്‍ക്കേണ്ട താമസം ആകാശതിന്ടെയും നക്ഷത്രങ്ങളുടെയും ഭംഗി ആസ്വദിക്കാന്‍ എന്റെ മൂത്ത ചേട്ടന്‍ ഗോവണി കയറി വീടിന്റെ മേലില്‍ കയറി കിടക്കും. വല്ലപോഴുമെങ്ങനും മൂത്ത ചേട്ടന്‍ സഹായിച്ചാല്‍ എന്നെയും കയറ്റും. കാപ്പികുരുവും കുരുമുളകും ഒക്കെ നിരത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന സിമെന്റ് തറയില്‍ കുരിശു വര സമയം കിടക്കുന്ന സുഖം ഒന്ന് വേറെ തന്നെ ആണ്. പക്ഷെ ഈ സംഭവം ആണ്ടില്‍ ഒരിക്കലോ മറ്റോ നടന്നെങ്കിലായി. അല്ലാത്ത ദിവസങ്ങളില്‍ മിക്കവാറും അമ്മച്ചി എന്നെയാവും കൊന്ത പുസ്തകം ഏല്‍പ്പിക്കുന്നത്. അങ്ങനെ മുട്ടേല്‍ കുത്തി നിന്ന് എല്ലാ ജപങ്ങളും നിറുത്തി നിറുത്തി ചൊല്ലിയിരുന്ന ഒരു കാലം. കൂടെ ചൊല്ലാന്‍ സെലിയണ്ടിയും ജിജിആണ്ടിയും കാണും. ഇളയ അനിയന്‍ എന്നാ പരിഗണന ഉള്ള കാരണം പീറ്റര്‍ കാന്‍ മാത്രം കുരിശു വര എന്ന് കേള്‍ക്കുമ്പോഴേ  ചെരിയും. എന്റെ പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ തീവ്രത കാരണമാണോ അമ്മച്ചിക്ക് എന്നെ കന്യാസ്ത്രീ ആക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹം തോന്നിയത് എന്ന് അറിയില്ല.എന്താണേലും എനിക്കും വിരോധം ഇല്ലായിരുന്നു.അങ്ങനെ  ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് എന്നെ മൂന്നാം  ക്ലാസ്സില്‍ തേക്കടിയില്ലുള്ള കോണ്‍വെന്റ് സ്കൂളില്‍ ചേര്‍ത്തത്. അവിടുന്നങ്ങ് കോണ്‍വെന്റ് ജീവിതങ്ങളുടെ  ബഹളം  ആരുന്നു. ഇപ്പഴും നല്ല പോലെ ഓര്‍ക്കുന്നു  ബോര്ടിങ്ങിലെ 5 .3o പ്രാര്‍ത്ഥന. ചാപ്പെലിന്റെ ഒരു വശത്ത് നിക്കുന്ന കുട്ടികള്‍ "ഹെയില്‍ മേരി" ചൊല്ലുമ്പോള്‍ ഞാനും എന്റെ കൂട്ടുകാരായ മഞ്ജുവും ജൂലിയും ഒക്കെ "ഹോളി മേരി" ചൊല്ലും. അതിനു ഒരു പ്രാര്‍ത്ഥനയെക്കാള്‍ ഓട്ടം തുള്ളലിന്റെ രീതി ആയിരുന്നു. വേഗം ചൊല്ലി തീര്‍ത്താല്‍ വേഗം പോകാം. അങ്ങനെ ഞാനും എന്റെ കൂടെയുള്ള "ഹോളി മേരി" കൂട്ടുകാരും ചൊല്ലും "ഹോളി മേരി മരഗോ പ്രേ ഫോ സ്നാസ്നാ ദോഫോടതാമെന്‍ ". അങ്ങനെ ഒരു എട്ടു പത്തു വര്‍ഷം കോണ്‍വെന്റില്‍ ജീവിച്ചപ്പോള്‍ എനിക്ക് മനസ്സിലായി എനിക്ക് ദൈവ വിളി കിട്ടിയിട്ടില്ല എന്ന്.

അപ്പം പറഞ്ഞു വന്നത് അതൊന്നുമല്ല ... നമ്മടെ പള്ളീല്‍ പോക്ക്. ആകെയുള്ള 24 മണിക്കൂറില്‍ മിച്ചം വച്ച സമയം മുഴുവന്‍ "കുടുമ്പത്തെ നരകാഗ്നിയില്‍ നിന്ന് രക്ഷികാനും തിരുസഭയെ മകുടം ചൂടിക്കാനും" പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച അമ്മച്ചി ഒരു വശത്ത് . മറുവശത്ത് മകുടം ചൂടിയ കൂട്ടുരന്‍ പുണ്യാളനും ചൂയിംഗ് ഗമും ഒസ്തിയും ഒരുമിച്ചു ചവച്ചിറക്കുന്ന സത്യാക്രിസ്ത്യാനികളും'.

അല്ല എനിക്ക് ഒരു സംശയം. ഈ പള്ളികളില്‍ തന്നെയാണോ ദൈവം തമ്പുരാന്‍ ഉള്ളത്? അഥവാ   ഉണ്ടേല്‍ തന്നെ ഈ നടക്കുന്നതൊക്കെ കണ്ടിട്ടും പുള്ളിക്ക്  എന്താ ഒരു അനക്കോം ഇല്ലാത്തെ? ആവോ? എന്താണേലും ഒരു കാര്യം അറിയാം. ആവുന്ന കാലത്ത് വല്ല നല്ല കാര്യോം ചെയ്താല്‍ അവസാനം ന്യായവിധി വരുമ്പം ശിക്ഷയില്‍ നിന്ന് ഇളവേലും കിട്ടുമാരിക്കും.