ഔട്ട്‌ ഓഫ് സില്ലബസ്

അങ്ങനിരിക്കുമ്പോള്‍  അതിലെയോ ഇതിലെയോ ഒരാള്‍ പോയാല്‍ അറിയാതെ ഒന്ന് കമന്റ് അടിക്കുന്നത് ഓരോരുത്തരുടെ ജന്മ സ്വഭാവം ആണ്.സത്യം പറയാല്ലോ ആ സ്വഭാവം കുറെയൊക്കെ എനിക്കും ഉണ്ട്.. പ്രത്യേകിച്ച് നമുക്ക് അറിയാവുന്ന ഒരു കമ്പനിയുടെ സാനിധ്യത്തിലാണേല്‍ പറയുകേം വേണ്ട.

പ്രീഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുമ്പോഴാണ് ഒരു സംഭവം നടന്നത്.സ്കൂളിന്റെ അന്തരീക്ഷം മാറി നല്ല സ്വാതന്ത്രത്തിന്റെ കാറ്റടിച്ചു തുടങ്ങിയ കാലം. "റോയല്‍ സിക്സ്" എന്ന പേരില്‍ ഞങ്ങള്‍ ആറു പേര് വിലസി നടക്കുന്നു.സൌദിയില്‍ നേഴ്സായി ജോലിയുള്ള കിറ്റ്‌ കാറ്റ് കൊണ്ടൂരുന്ന അമ്മയുള്ള ബ്ലെസി".ദുബായില്‍ പഠിച്ചതിനാല്‍  ഇംഗ്ലീഷും  ഹിന്ദിയും  ഒരു പോലെ കാസര്ത്തുന്ന "ലീ-ആന്‍" മലയാളത്തില്‍ ഇച്ചിരി വീക്ക്‌ ആണ്. ബ്രാഹ്മിണ കുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ചു നരഭോജികളായ മറ്റു അഞ്ചു പേരെയും സഹിക്കുന്ന പാട്ട് പാടുന്ന "രേഷ്മ". കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ബുദ്ധിയുള്ള "ധന്യ". ലോകം തിരിഞ്ഞു മറിഞ്ഞാലും സാരമില്ല, എനിക്കെന്റെ "മില്കി ബാര്‍" ആണേ പ്രധാനം എന്ന ധാരണയില്‍ ജീവിക്കുന്ന നിരുപദ്രവകാരിയായ പള്ളി പാട്ടുകാരി "ശുഭ", പിന്നെ "ഷാരൂഖ്‌ ഖാനെ മാത്രം ധ്യാനിച്ച് ജീവിക്കുന്ന ഈ ഞാനും. സെക്കന്റ്‌ ഇയര്‍ ആയപ്പോള്‍ ഞങ്ങളെ വെല്ലാന്‍ ആരും ഇല്ല എന്ന തോന്നലിലാണ് ജീവിതം.ഫസ്റ്റ് ഇയര്‍ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ചേര്‍ന്നപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ ഒക്കെ വല്യ ചേച്ചിമാര്‍ ആയതിന്റെ "അഹങ്കാരത്തില്‍" ആണ്‍. ഞങ്ങളെ റാഗ് ചെയ്ത പോലെ (വളരെ നിരുപദ്രവകരമായ റാഗ്ഗിംഗ്) ഞങ്ങളും എന്തൊക്കെയോ ചെയ്തു കൂട്ടി ഞങ്ങളുടെ സ്ഥാനവും ഉറപ്പാക്കുന്ന കാലം.ഫസ്റ്റ് ഇയര്‍ പ്രീഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുന്ന ബസ്കെറ്റ് ബോള്‍ കളിക്കുന്ന ഒരു "റിയ" ഉണ്ട്. നല്ല ഒത്ത പൊക്കം. കാണാനും മിടുക്കിയാണ്. പണ്ടേ എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടിയിരുന്ന "ജീവിത പ്രശ്നം" ആയിരുന്നു പൊക്കമില്ലായ്മ. അത് കൊണ്ട് പൊക്കമുള്ളവരോട്  എനിക്ക് ഇച്ചിരി അസൂയ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍ എതിര്‍ക്കില്ല.തറവാട്ട്‌ വീട്ടില്‍ എല്ലാര്ക്കും നല്ല പൊക്കം ആണ്.(എനിക്കൊഴികെ). കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോള്‍ എന്റെ സെലിയാന്ടി പറയുമായിരുന്നു എന്നെ മാത്രം ചക്കക്കുരു വാങ്ങാന്‍ തമിഴ്നാട്ടില്‍ നിന്നും വരുന്ന "ചക്കക്കുരു പാട്ടി"യില്‍ നിന്നും വാങ്ങിയതാണെന്ന്.വിശ്വസിക്കാതിരിക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല.കാരണം എന്റെയും  എണ്ണ തേക്കാതെ വന്നിരുന്ന "പാട്ടി"യുടെയും മുടിക്ക് ഒരേ നിറം ആയിരുന്നു.ചെമ്പു കമ്പിയുടെ സ്വര്‍ണ നിറമുള്ള എന്റെ മുടി അമ്മച്ചിയുടെ കാച്ചിയ എണ്ണക്ക് പോലും ഒരു മാറ്റവും വരുത്താനായില്ല.ഓരോ അവധിക്കും വരുമ്പോള്‍ ലീലാന്ടി എന്നെയും എന്നേക്കാള്‍ ഇളപ്പമായ ചിക്കുവിനെയും ബിബിനെയും ചേര്‍ത്ത് നിറുത്തി പൊക്കം താരതമ്യം ചെയ്യുന്നത് എന്റെ "കോമ്പ്ലെക്സ്" വളമിട്ടു വളര്‍ത്തി കൊണ്ടിരുന്നു. ഓരോ അവധിക്കും അവര്‍ വളരുകയും ഞാന്‍ അങ്ങനെ തന്നെ മുരടിച്ചു നില്‍ക്കുകയും ചെയ്തു.അങ്ങനെ എന്റെ പൊക്കകുറവു എന്നെ പിന്നെയും ചെറുതാക്കുന്ന കാലം.ഞങ്ങള്‍ ആറു പേരും രണ്ടാം നിലയിലുള്ള വരന്ധയില്‍ നില്‍ക്കുന്നു.ഞങ്ങളില്‍ ആരുടെയോ പേന സൈഡില്‍ ഉള്ള പാരപെറ്റില്‍ വീണു.അത് കൈ കൊണ്ട് എടുക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ദൂരത്തില്‍ ആയിരുന്നില്ല.അപ്പോളാണ് കണ്ടത് റിയയും കൂട്ടുകാരും താഴെ മുറ്റത്തുകൂടെ പോകുന്നു.പൊക്കം കൂടുതല്‍ ഉണ്ട് എന്ന തോന്നല്‍ കാരണമായിരിക്കും സ്വല്‍പ്പം കൂനിയാണ് നടക്കുന്നത്."ചേച്ചിത്തം" തെളിയിക്കാന്‍ പറ്റിയ അവസരം.തലച്ചോറും ഹൃദയവും തമ്മിലുള്ള കണക്ഷന്‍ വിട്ടു കിടക്കുന്ന ഞാന്‍ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു. "റിയ, ആ പേന ഒന്ന് എടുക്കാമോ?". എന്റെ കൂടെയുള്ള സുഹൃത്തുക്കള്‍ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു. ഞങ്ങളെ ഒന്ന് ദയനീയമായി നോക്കി റിയ അങ്ങ് നടന്നു. അപ്പോഴാണ് എം. എസീക്ക് പഠിക്കുന്ന എലിസബത്ത് ചേച്ചി അതിലെ നടന്നു പോയത്. ചേച്ചിക്ക് എന്നെ വല്യ കാര്യം ആയിരുന്നു. എന്തോ മഹാകാര്യം ചെയ്ത സന്തോഷത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്ന എന്നെ ചേച്ചി ചേച്ചിയുടെ റൂമിലേക്ക്‌ കൊണ്ട് പോയി.എന്നിട്ട് എന്നോട് പറഞ്ഞു "മറ്റുള്ളവരുടെ കുറവുകളെ വച്ച് കളിയാക്കുന്നത് വല്യ കാര്യമല്ലെന്ന്".ഇത് കേട്ട ഞാന്‍ ഒന്നുടെ ചെറുതായ പോലെ തോന്നി.

വര്‍ഷങ്ങള്‍ ഒത്തിരി കഴിഞ്ഞു.പ്രീഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞു റിയയെ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല.ഈ സംഭവം റിയ ഓര്‍ക്കുന്നുണ്ടോ എന്നും അറിയില്ല.എങ്കിലും ഈ ബ്ലോഗ്‌ എന്നെങ്കിലും വായിച്ചെങ്കില്‍ ഈ ചേച്ചിയോട് ക്ഷമിക്കുക.വളരെ അധികം ആളുകള്‍ എന്നെ വളരെയേറെ ഉപദേശിച്ചിട്ടുണ്ട്.ഞാന്‍ നന്നാകട്ടെ എന്ന ഉദേശത്തോടെ ചെയ്യുന്ന ഉപദ്രവം ആയിരിക്കാം.എന്തായാലും അതില്‍ ഒന്നും തന്നെ എനിക്കോര്‍മയില്ല. ഞാന്‍ നന്നായുമില്ല.പക്ഷെ എലിസബത്ത് ചേച്ചി പറഞ്ഞത് ഞാന്‍ ഇന്നും ഓര്‍ക്കുന്നുഅതിനു ചേച്ചിയോട് നന്ദി ഉണ്ട്.

ആ കോളേജ് ഹോസ്റ്റല്‍ വരാന്തകള്‍ക്ക് ഇത് പോലത്തെ ധാരാളം കഥകള്‍ പറയാന്‍ ഉണ്ടാകും.അതില്‍ ഒന്ന് മാത്രം ആണ് ബീനയുടെ ഈ മാനസാന്തരകഥ.